The Stranglers

Opis

1973, Szwecja - Hugh Cornwell - brytyjski gitarzysta i wokalista wraz z dwoma Amerykanami i Szwedem zakłada rockową kapelę "Johnny Sox". Na początku 1974 przenoszą się do Londynu, ale bez perkusisty. Nowym zostaje niemal 40-letni Jet Black (Brian Duffy), który udostępnia grupie pomieszczenia swojej firmy (handluje lodami i alkoholem) w Guilford pod Londynem. Wkrótce następują zmiany w składzie i poza Cornwellem i Blackiem w zespole pojawiają się basista i karateka Jean-Jacques Burnell i szwedzki kolega Cornwella - klawiszowiec Hans Warmling. Rezygnują z dotychczasowej nazwy i stają się The Stranglers. Od 1975 regularnie grają w okolicznych pubach i salach koncertowych. Brak jednak kontraktu płytowego, co skłania Warmlinga do powrotu do Szwecji. Na jego miejsce przychodzi Dave Greenfield. Wypracowują charakterystyczne brzmienie, stają się popularni. Dzięki temu udaje im się w 1977 roku podpisać kontrakt z wytwórnią A&M Records i wydać 2 płyty - "Rattus Norvegicus" i "No More Heroes" formalnie bliskie punkowi. Następna płyta "Black & White" (1978) była już bardziej elektryczno-popowa, co nie spodało się fanom, a co za tym idzie także wytwórni i kontrakt uległ rozwiązaniu. Postanowili jednak być konsekwentni w kształtowaniu wybranego wizerunku. Ponurzy, ubrani na czarno, pozornie nie zwracali uwagi na widownię. W warstwie muzycznej natomiast coraz śmielej sięgali po elektroniczne nowinki. Płytę "The Gospel According To The Menninblack" nagrywali w kilku różnych studiach, by uzyskać jak najwięcej efektów, będących na wyposażeniu tych studiów. Nadchodziła era "new romantic" i z tym stylem świetnie się wstrzelili w oczekiwania odbiorców ale byli za to krytykowani przez fachowców. Nie po raz pierwszy gusta melomanów i krytyków rozmijały się. "1 listopada 1979 Hugh Cornwell zostaje aresztowany za posiadanie narkotyków. 8 stycznia zostaje skazany na osiem tygodni pierdla. 3/4 kwietnia 1980 - dwa koncerty The Stranglers w Rainbow Theatre z gościnnym udziałem śmietanki brytyjskiego rocka (m.in. R. Fripp, P. Hammill) o którym to koncercie obszernie opowiada T. Beksiński w jednej z audycji. Absencja H. Cornwella, spowodowana odsiadką, jest pretekstem do krytyki sądownictwa J.K.Mości. Nagrane dla nowej wytwórni płytowej - EMI "La Folie" (1981) i "Feline" (1982) zawierały sporo przebojów i megahit, który zachwyca do dziś - "Golden brown". Zdobyli nową, masową widownię i popularność. Kolejne albumy - "Aural Sculpture" (1984) i "Dreamtime" (1986) i kolejne hity, m.in. "Always The Sun", a także nowe brzmienia (sekcja instrumentów dętych). W 1990 roku grupę opuszcza twórca i filar Hugh Cornwell. Na jego miejsce przychodzi gitarzysta John Ellis (ex-The Vibrators, Peter Gabriel), który pomagał grupie w czasie, kiedy Cornwell siedział w więzieniu. Wkrótce dołącza wokalista Paul Roberts. Skończył się etap z sekcją dętą, zaczął etap ostrzejszych aranżacji. Ale pomimo wydania kolejnych płyt, zespół stracił znacznie na popularności i nie błysnął niczym rewelacyjnym. W marcu 2000 odchodzi John Ellis a w zespole zastąpuje go Baz Warne, który już wcześniej (1995) grał z zespołem w trakcie trasy koncertowej.