Black Sabbath

Opis

Zespół rozpoczął działalność u schyłku 1967 roku w Birmingham. Występował pod nazwą Earth. Obecną nazwę przybrał w 1969 r. Pierwszy skład: Tony Iommi - g, John "Ozzy" Osbourne - voc., Terry "Geezer" Butler - gb., Bill Ward - dr. Na początku jako Earth był to przeciętny zespół, jakich pod koniec lat 60-tych bez liku powstało na Wyspach. Grali różne style w okolicach bluesa i nie mogąc się przebić w rodzinnych stronach udali się, jak wielu innych, na emigrację zarobkową w klubach niemieckich. Nie przestali jednak myśleć o przebiciu się do czołówki. Przełom nastąpił w 1970 roku. Nagle świat usłyszał potężne dźwięki debiutanckiego albumu "Black Sabbath". Dobili konkurencję drugą płytą "Paranoid" i od tej chwili stali się niekwestionowanymi królami ciężkiego brzmienia. Bez wątpliwości byli i są natchnieniem dla bardzo wielu nawet dzisiejszych metalowych kapel, które wcale nie kryją skąd czerpią pomysły do swoich kompozycji. Wystarczy wymienić Type 0 Negative lub naszego Vadera. Cała otoczka koncertów, odwrócone krzyże, sceniczne i nie tylko zachowanie Ozzy'ego, czarne stroje, wszystko to przydało zespołowi aury demonicznego okultyzmu, czarnej magii. Ludzie myślący szybko pojęli, że to tylko poza, nawet złowieszcza nazwa została banalnie zaczerpnięta z tytułu filmu. Prawdziwe intencje były zawarte w tekstach. Grupa starała się przekazać przesłanie pokojowe, walki ze złem tego świata. Antywojenne teksty ("War pigs", "Electric funeral") ostrzegały przed wojną nuklearną. Okrucieństwo i hipokryzję społeczeństwa konsumpcyjnego piętnował utwór "Sabbath, bloody sabbath". Naiwne ale szczere przesłanie przeciwstawienia miłości wszelkiemu złu w utworze "Children of the grave". W ciągu kolejnych kilku lat nie schodzili ze szczytu, zapewniając sobie trwałe miejsce w annałach światowego rocka i do dziś tamte dokonania stawiają ich w jednym rzędzie z Led Zeppelin czy Deep Purple. Ich płyty zajmowały czołowe miejsca ówczesnych list przebojów po obu stronach oceanu. Każdy sukces jednak trzeba okupić wysokimi kosztami. Forsowne trasy koncertowe i szalony tryb życia zrobiły swoje. Problemy zaczęły się w połowie lat siedemdziesiątych. Zatarg z byłym menedżerem spowodował straty finansowe i zapoczątkował konflikt wewnątrz zespołu. Ozzy zaczął kwestionować pozycję lidera, którym uważał się Iommi. Obaj mieli rozbieżne zapatrywania na kierunek, w którym grupa powinna się rozwijać. Ozzy chciał grać jeszcze ostrzej, natomiast Iommiemu marzyła się muzyka bardziej wygładzona i wyrafinowana. "Technical Ecstasy" z 1976 roku pokazał, że to gitarzysta był postacią dominującą. Spowodowało to jednak spadek zainteresowania u słuchaczy, przyzwyczajonych do "łojenia" a nie sentymentalnych ballad. Zaczął się schyłek potęgi. Od tej pory Black Sabbath byli już tylko grupą dobrą i dawne mistrzostwo nigdy już nie wróciło. Po następnej płycie "Never say die" z 1978 roku Ozzy definitywnie pożegnał się z kolegami. W latach 80-tych działał już na własne konto i to z większym powodzeniem niż dawny zespół. W 1992 roku na chwilę powrócił silny skład złożony z weteranów czyli Iommi, Butler, Ronnie James Dio i Vinnie Appice. Jednak już rok później zaczęły się próby powrotu do grupy w klasycznym składzie z Ozzym i Wardem. Black Sabbath reaktywowali się i to z niemałym sukcesem, czego zwieńczeniem była seria koncertów i podwójny koncertowy album "Reunion" (1998). Trasa była fantastyczna, panowie zagrali pięknie. Jedynie Bill Ward nie wytrzymał do końca, ale to facet po zawale i należy tylko podziwiać, że się na to porwał. Uważam jednak, że o wartości tej grupy i istnieniu w pamięci kilku już pokoleń sympatyków przesądza krótki, bo tylko czteroletni okres początkowy.