Pink Floyd

Obejrzałem sobie dzisiaj występ Pink Floyd i jako, że wybrzydzałem i wykazałem dużą dozę malkontenctwa, poczuwam się do dopisania dalszego ciągu. W dużej części podtrzymuję swoją krytyczną opinię wyznaną z punktu widzenia doświadczenia i intuicji. Dotyczy to zwłaszcza Watersa. Ten kto to widział musi przyznać, że jedynym pozytywnym wrażeniem z jego obecności na scenie było to... że wogóle był. Fajnie było zobaczyć czterech członków wybitnego zespołu w komplecie na jednej scenie. Ale cienki jest Roger, cieniutki. Na jego plus zaliczam, że przez większość występu nie zbliżał się na więcej niż metr od mikrofonu. Zupełnie stracił, i tak nie najlepszy w latach świetności, głos. Poprawnie zagrał partie basu i to wszystko. Gilmour jest wielki i to jemu zespół zawdzięcza ciągłe istnienie w niezłej formie i kondycji. Znakomita gitara, dobry mimo lat, głos to jest to co się pamięta z najlepszych czasów Pink Floyd. Nic nie można zarzucić formie Gilmoura. Dla mnie bomba. Wright tradycyjnie w cieniu, smaczki klawiszowe i wszystko w normie. Za to bardzo pozytywnie zaskoczył mnie Nick Mason. Jakiś czas temu chodziły pogłoski, że ze względu na kondycję fizyczną (co tu kryć, lubił wypić) może stracić miejsce w zespole na stałe. Na tym koncercie był bardzo dobry i wygląda na to, że wrócił do świetnej formy. Powyższe uwagi dotyczą ponadczasowego kontekstu tego wydarzenia. Pojawienie się na scenie kompletnego składu Pink Floyd zasługuje na złotą czcionkę w annałach i tak z pewnością będzie. Same wrażenia muzyczne nie powaliły jednak z nóg. Zagrane sprawnie, jak na płycie, kompozycje i to wszystko co można na ten temat powiedzieć. Rutyna, lata praktyki. Myślę, że sami muzycy bez specjalnych emocji do tego podeszli. I na koniec - obserwując ich wzajemne relacje, nie wróżę trwałego pojednania. Było chłodno i tak z lekka na pokaz. Spotkaliśmy się, ale mówienie o pojednaniu to duża przesada. I o to mam największe pretensje do Watersa. Za jego zacietrzewienie, niegdysiejszą megalomanię (Pink Floyd to ja). Tym paskudnym charakterem zniweczył być może okazję do trwania Pink Floyd na szczycie szczytów do dziś. Bo podkreślam, że o jego umiejętnościach kompozytorskich i zdolności do kreacji dramaturgicznych, mam jak najlepsze zdanie. Najlepszym przykładem tego, do czego prowadzi zgoda i jedność interesów stanowi kariera Rolling Stones. Trudno ich kreatywność i rozmach muzyczny porównywać z tym, co dla muzyki zrobili Pink Floyd, a jednak to RS do dzisiaj są supergwiazdami, a Pink Floyd tylko legendą z dawnych lat. Tyle że w Stonesach nie ma kłótni i wszyscy są kuplami, a Pink Floyd miało Watersa... Po koncercie Live 8 (06.07.2005)

Autor: Marek Ochocki

udycje Tomasza Beksińskiego

Jego Muzyka

Pink Floyd

Albumy

Teksty i tłumaczenia

Linki

Audycje

Komentarze/recenzje